De titel “Laatste adem” van de foto van 22 december jl. is niet toevallig. Want toeval bestaat niet heb ik al vaker verkondigd. Daarom is de titel “Eindstation” ook geen toeval. Nijmegen Centraal heeft na 11 jaar het eindstation bereikt. Op Nijmegen Centraal maakten we ons druk, verwonderden we ons, maakten we ons kwaad en nuilden we over Nijmegen. Positief of negatief, mooi of lelijk, serieus of grappig, ironisch of ronduit nuilerig. Met teksten, foto’s en filmpjes. Alles kon; omdat alles kan in Nijmegen. We hoopten dat onze waarnemingen iets losmaakten: herkenning, of juist een haast onbedwingbare drang om het gigantisch oneens met ons te zijn. Maar altijd met het Nijmeegse gevoel in ons hart. Nijmegen Centraal heeft gebracht wat we 11 jaar geleden hoopten. De laatste jaren zat er echter de klad. Zo gaan die dingen in een vluchtige digitale wereld. Twitter, Facebook, diverse blogs; het is haast niet meer bij te houden. We moeten constateren dat Nijmegen Centraal geen bestaansrecht meer heeft. Daarom doen we vandaag een “Louis van Gaaltje”: we trekken zelf de stekker er uit. Ons Nijmeegs hart blijft kloppen. We zijn immers te zeer verknocht aan alles wat er in Nijmegen gebeurt of juist niet gebeurt. Alleen is dat niet meer op Nijmegen Centraal te zien. U komt ons ongetwijfeld op andere plaatsen tegen. Altijd Nijmegen geldt ook voor de ex – redactieleden van Nijmegen Centraal.
Bezigheidstherapie
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 12 december 2015Gisteren was het laatste Nieuwscafé van de Gelderlander van 2015. Er zijn het afgelopen jaar veel mooie onderwerpen besproken. Ik heb daar driftig aan mee gedaan. Maar zet dat nu allemaal zoden aan de dijk? Ik heb eens nagelezen waarover ik het afgelopen jaar heb geschreven. Zo’n beetje mijn kijk op Nijmegen retrospectief tegen het licht gehouden. Eerlijk gezegd schieten sommige zaken niet hard op. Neem de Skaeve Huuse in de Weezenhof. Op 8 februari 2013 schreef ik er voor de eerste keer over. We zijn nu bijna 3 jaar verder. Niks te zien. Het gaat zegge en schrijve om 8 stuks, dus zo’n ingewikkelde stedenbouwkundige klus is dat niet. Navraag op het Stadhuis leerde me, dat er nog steeds procedures afgehandeld worden. Dat kan nog wel even duren, maar het gaat goed komen zo werd me verzekerd. Dit is dus voor een stel ambtenaren Bezigheidstherapie met een hoofdletter B.
Perceptie
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 27 november 2015Perceptie is de manier waarop mensen tegen zaken aankijken. Dat kan nogal eens tot uiteenlopende resultaten leiden. Zie het artikel over de Nevengeul en Veur – Lent afgelopen woensdag in de Volkskrant. Bert Velthuis was daarin zeer lyrisch over alle ontwikkelingen, terwijl de 82 – jarige Lentenaar Willy van Kleef op een heel andere manier stellig was in zijn mening,: “Lent is naar de kloten”. Perceptie; het is maar hoe je het bekijkt. Naar de kloten of niet, Minister Schulz opent volgende week de Nevengeul. Wat mij betreft mag iedereen die hieraan heeft gewerkt apetrots zijn op het resultaat.
Verstand
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 13 november 2015
Vorige week was ik door de architect van de Nimbustoren uitgenodigd voor een bezoek aan dit project. Ik was diep onder de indruk van het uitzicht over Nijmegen vanaf het dak van het gebouw. Mocht iemand twijfels hebben over het groene karakter van Nijmegen, dan moet hij of zij vanuit de hoogte maar eens gaan kijken. Je zult maar zo hoog mogen wonen met dat uitzicht. Dat schijnt echter voor menig woningzoekende ineens wat moeilijker te gaan lukken dan verwacht; maar dit terzijde. “Lang en slank is zeer eigentijds” aldus de architect over de vorm van het gebouw. Met mijn postuur kon ik hem natuurlijk geen ongelijk geven.
Lentloper
Een bijdrage van Maerten Prins, gepubliceerd op 26 oktober 2015
De Lentloper krijgt vorm. Lijkt me een mooie brug om onder door te varen.
Baas
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 16 oktober 2015W
ie is baas van de Bypass? Aldus de prachtig allitererende vraag in de Gelderlander deze week. Het is dan ook niet niks wat er aan de hand is. Krijgt Nijmegen na jaren van politieke discussies, inspraakrondes en na meesterlijk graafwerk en ingenieuze bouw van bruggen een nevengeul waarnaar de hele wereld vol bewondering komt kijken, mag er van Rijkswaterstaat niet zo maar gezwommen, geroeid of andere vormen van watersport bedreven worden. Alsof Rijkswaterstaat nooit is mee geweest met de enthousiasmerende tochten van de Gelderlander op de Pannenkoekenboot. Daarbij werd toch luid en duidelijk verkondigd welke kansen de nevengeul en de nieuwe oevers hebben voor de watersport in Nijmegen. En ze moeten daar de Gelderlander toch ook vaak genoeg gelezen hebben. De kaart met de locatie van botenhuizen en trainingsparkoersen zijn meermalen in de krant getoond. De boulevard aan de Lentse zijde is opgeleverd. De Nijmeegse roeivereniging De Waal is driftig bezig met het werven van nieuwe leden. En nu verklaart diezelfde Rijkswaterstaat doodleuk, dat de gemeente dit allemaal wel wil, maar dat dit zo maar niet gaat. Daar wil Rijkswaterstaat toch echt nog wel eens goed over nadenken. Zij voelen zich de baas over de bypass. Voorlopig een dikke neus naar Nijmegen met hun omarming van de Waal en de nevengeul. Waterboeven zijn het om al die jaren hun mond te houden. Voorlopig nog geen watersport aan de Lentse zijde van de Waal. Dit ondanks alle inspanningen van de Gelderlander.
Porum
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 9 oktober 2015
Vorige week was mijn column over een Markthal in de Molenpoortpassage nog maar net geplaatst op nijmegencentraal, of Rob Jaspers vroeg mij of deze column op zaterdag gebruikt mocht worden als opiniestuk in de Gelderlander. Tegen zo’n promotie had ik uiteraard geen bezwaar. Toen vervolgens dit idee op de site van de Gelderlander ook nog opinievraag van de week werd kon mijn dag niet meer stuk. De eerste reactie die ik per mail kreeg was van Monsieur Saucisson; worstverkoper in de Markthal in Rotterdam. Hij vond het een geweldig idee en wilde graag een filiaal in de Molenpoortmarkthal beginnen. Hij vroeg waar hij zich kon melden. Ik heb hem voorzichtig duidelijk gemaakt, dat Nijmegen geen Rotterdam is. En dat we hier iets minder voortvarend zijn met het verwezenlijken van wilde ideeën. “Hand in hand kameraden” klinkt dan wel even strijdvaardig als “Weer trekken wij ten strijde”, maar daar houdt de vergelijking toch wel zo’n beetje mee op.
