Het is hun werk, dat weet ik. Ze worden ervoor betaald. Er zijn vast wel andere bedrijven die het ook kunnen. Het is misschien niet eens de moeilijkste of vervelendste klus die ze op hoeven te knappen tijdens het jaar. Uitdagend misschien, maar niet meer dan dat.

Dit is ook bepaald geen origineel stukje. Het is immers al veel vaker gezegd. Ik had vermoedelijk beter over iets anders kunnen schrijven. Over de aanhoudende soap rond de afgelasting, bijvoorbeeld. Of over de schijnheilige aankondiging van de gemeente dat de ze lasten voor ondernemers verlaagt, terwijl ze feitelijk alleen op een omslachtige manier geld rondpompt.

Maar dit keer even geen genuil. Ik wilde gewoon even kwijt dat ik ontzettend veel respect heb voor de mensen van de Dar die er tijdens de Vierdaagsefeesten elke dag weer in slagen om die gigantische teringbende helemaal op te ruimen.

Onze klomp is hier ter redactie zojuist gebroken. Tijdens een interview op maandagmiddag met TV Gelderland vraagt de ondervrager voorzichtig aan marsleider Jansen of er niet is overwogen om de route van dinsdag in te korten in verband met het warme weer. Jansen is resoluut: “Mijn mensen hebben elk uur contact met de meteo om het weer in de gaten te houden. Het wordt morgen een prachtige dag, niet te warm, lekker windje erbij.”
“Niets aan de hand, dus?” vraagt de interviewer nog eens voorzichtig. “Niets aan de hand”, zegt Jansen ferm.
Vandaag komt de aap uit de mouw.

Lees verder »

Vanochtend om zes uur ging ik een kijkje nemen op de Wedren. Ik moest daar in de buurt zijn voor een van mijn vele oh zo interessante bijbaantjes, dus eigenlijk was ik een soort pottenkijker. Ik was geen wandelaar, maar ook geen feestvierder. Nee, ik was gewoon iemand die naar haar werk ging en observeerde hoe Nijmegen zijn wonden likte op de dag die eigenlijk de dag van Wijchen had moeten worden.

Het was rustig op de Wedren, rustiger dan dat ik gisteren rond dit tijdstip ooit verwacht zou hebben. Links en rechts liepen wat wandelaars gedesillusioneerd rond, misschien wel mensen die de avond ervoor om acht uur naar bed waren gegaan om op deze tweede dag weer fris en fruitig weer aan de start te verschijnen, onbewust van het feit dat de Vierdaagse tot een ongelukkig eind was gekomen. Een groepje Duitse wandelaars had het heft zelf in handen genomen en marcheerde over de Oranjesingel in de richting van de Waalbrug. Met hun ziel onder hun arm. Waarheen zij wandelden wisten zij hoogstwaarschijnlijk zelf ook niet.

Tegelijkertijd kwam er vanuit de stad kwam een heel ander soort Vierdaagseganger aangestruind. Zingend en zwalkend stak het groepje de Oranjesingel over, bierflesjes in de hand. Een jongen met een meisje achterop kwam mij tegemoet en reed van de weeromstuit bijna tegen een boom aan. Het meisje giechelde, de jongen zei iets wat ik niet kon verstaan en ze fietsten verder in de richting van het Keizer Karelplein waar men al begonnen was met het opruimen van de tribunes.

Ik geloof niet dat het contrast tussen de Vierdaagse zelf en de hem omringende feesten ooit zo groot is geweest als vanochtend om zes uur op de Wedren.