Nijmegen is toe aan vakantie. Leerlingen van middelbare scholen lummelen hun laatste week door, smachtend naar het eind. Veel ouders zijn al aan het inpakken, om vrijdag of zaterdag meteen de auto in te duiken richting zuiden. Velen die niet gebonden zijn aan schoolvakanties, zijn al op vakantie geweest – vooruitgeschoven posten van de jaarlijkse uittocht, profiterend van de geringe drukte, milde temperaturen en lage prijzen.

De thuisblijvers dompelen onder in de luwte van een vergaderloze zomer. Al wekenlang tillen werknemers hun afspraken over de vakantie heen. De gemeente draait op een laag pitje, projecten liggen stil, een trage kalmte daalt neer op de werkvloer. Als je je ogen dichtdoet, ruikt het zelfs een beetje naar zorgeloosheid, alsof het vakantiegevoel stiekem doorsijpelt door de muren van het kantoor.

En dan, in de derde week van juli, barst Nijmegen plotseling uit zijn voegen. Een volle week is onze stad het decor van het grootste evenement van Nederland. Er is geen ontkomen aan. Vierdaagsehaters zorgen dat ze weg zijn, de rest stort zich in het feestgewoel. Meer dan veertigduizend wandelaars en een miljoen bezoekers laten Nijmegen kolken en zinderen. Of je nu voor of tegen bent: hier wordt geleefd.

Nadat de DAR op vrijdag de Annastraat heeft schoongeveegd en het laatste optreden klokslag middernacht is uitgedoofd, keert de rust in alle hevigheid weer terug. Nooit is het in Nijmegen stiller dan in het weekend na de Vierdaagse. Bijna verstikkend, zo stil, als een uitgestorven Frans dorpje op het heetst van de dag.

Elk jaar zie ik er tegenop, tegen dat stille, doodse weekend. En elk jaar lukt het maar niet om een keuze te maken tussen laf vluchten en gedwongen onthaasten. Het duurt nog weken voordat dat gevoel wegtrekt, als hoge koorts die maar langzaam zakt. Net zo langzaam komt ook het leven weer terug in Nijmegen. Voetje voor voetje. Halsreikend kijk ik dan uit naar het moment dat we echt over de vakantie heen zijn.