Dit is het archief van april 2014
Ie wie waai …
Een bijdrage van Jac. Splinter, gepubliceerd op 28 april 2014Video column: 100 pagina’s
Het speelt zich af achter gesloten deuren, het duurt al een kleine zes weken en het geeft echt veel vertrouwen in de nieuwe politiek. De nieuwe coalitie in Nijmegen laat op zich wachten. Is dat nou zo moeilijk om vier partijprogramma’s samen te vatten of is er een andere reden waarom het zolang duurt? Ja die is er: Ze weten niet wie er allemaal wethouder mag worden… denk ik … Is ook wel een goed betaalde klus hoor dat dan weer wel.
Verwonderboek
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 26 april 2014
Bert Jeene was koud een paar maanden wethouder toen hij in de Gelderlander verklaarde, dat hij een verwonderboek aan het bijhouden was. De wonderlijke wereld van de politiek was zo anders dan het voor hem bekende zakenleven, dat hij continu als een volwassen mannelijke Alice in Wonderland in het Stadhuis om zich heen keek. Daarom schreef hij op wat hem allemaal zo verwonderde. Ik hoopte toen, dat Bert zijn verwonderboek zou publiceren. Er was ons immers een transparante politiek beloofd, dus ons kond doen van zijn verwondering zou wel het minste zijn om die belofte in te lossen. Berts verwonderboek heeft de schappen van Dekker & van de Vegt niet gehaald. Het zou alsnog kunnen; iets wat ik zeer zou toejuichen. Want dat boek moet inmiddels toch een dikke pil zijn geworden. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat Bert zich na een paar maanden niet meer verwonderde.
HET MARIKENNIVEAU VAN DE RADBOUD
Een bijdrage van Mark Enneken, gepubliceerd op 24 april 2014Zodra de overheid iets doorschuift naar het bordje van de burger is uiterste waakzaamheid geboden, zo leert de praktijk van alledag. Dus hing ik aan de lippen van wethouder Tankir toen hij het volk liet weten dat het voortaan zelf de hand aan de schoffel mag slaan om de buurt leuk te houden.
Als pakkend voorbeeld lichtte de magistraat toe dat de hoogte van het gras voortaan niet langer vanuit het stadhuis gedicteerd wordt.
Kijk eens aan.
De burger mag dat in een buurtruzie zelf gaan uitvechten en intussen houdt de vroedschap wat wisselgeld op zak om de begroting rond te breien voordat de SP erin gaat grasduinen om lucht te geven aan de onderkant van het stedelijke speelweitje.
De vraag is alleen hoe je zo’n trucje verkoopt, maar gelukkig staan er altijd gladde standwerkers in de pr-kunde om de hoek die uitkomst bieden. Uit het niets bedachten zij het familiaire begrip “Mariken-niveau”, iets wat geen mens iets zegt en ook onze allochtone troetel-wethouder had er zichtbaar moeite mee het over zijn lippen te krijgen.
De inburgering kent haar grenzen en voorziet niet in diepgaande kennis van het zondige leven waarin Mariken van Nieumeghen zich stortte.
Wat is in hemelsnaam Mariken-niveau als meetlat voor onderhoud ?
Waarschijnlijk is het gesneden koek voor dezelfde pr-lobby die de de magistraat van de universiteit een Radboud zonder Nijmegen aansmeerde, terwijl de wereld louter en alleen dankzij de stad weet waar Radboud ligt.
Hadden ze dat logo van die roomse alma mater maar aangepakt want steeds als ik die stralende duif zie die hoog boven dat talenlab zweeft moet ik denken aan de afdeling Nijmegen van de Bond voor wetenschappelijke kruisbestuiving terwijl het de Heilige Geest zelf betreft die “Dei Nomine Feliciter” uitroept boven het kruis van Sint Willibrord.
Kijk, daar heb je het nou: Zeg Willibrord en we denken aan Frequin, terwijl dat toch het laatste is wat we willen maar het illustreert wel treffend hoe snel wij associëren.
Vandaar mijn voorstel om de universiteit gewoon naar Mariken te vernoemen.
Weet iedereen meteen dat het van Nieumeghen is.
Scheelt veel gedoe.
Mark Enneken
OOY VERRE VAN SEXY
Een bijdrage van Mark Enneken, gepubliceerd op 17 april 2014Zodra een autoriteit ergens het etiket “sexy” opplakt sta ik likkebaardend vooraan in de hoop aan mijn trekken te komen, doch bij de Vierdaagse werkt dat even anders.
Koud had de marsleider het wandelen op de nationale radio officieel tot sexy verheven of ik stond te trappelen bij de voordeur van de wandelbeweging om mijn deel binnen te halen, maar aldaar werd mij vanwege een numerus fixus dringend verzocht om achteraan te sluiten in een rij van 53.844 liefhebbers.
Amme nooit-nie !
Als er iets fataal is voor mijn lustbeleving dan betreft het een meute, dus zocht ik mijn heil stante pede in de rustieke Ooijpolder. Daar waar ik eertijds op de zanderige boorden van de Waal mijn eerste seksuele verkenningstocht uitvoerde, hoewel het door de religieuze autoriteit van het Canisius College ten zeerste ontraden werd om in die zedenwildernis te vertoeven.
Tegenwoordig is een vloek en een zucht voldoende om daar binnen te wippen via een muizentrap die door de groene autoriteit Ooijpoort gedoopt is.
Meteen nadat ik dat spannende wiebelding overwonnen had, struikelde ik al meteen over glazen en dozen die er als dank voor het aangenaam verpozen achtergelaten waren door een meute die nooit naar “vroege vogels” luistert, laat staan een bijdrage levert aan de Stichting Ark die hier met aaibare mini-bizons zorg draagt voor de verwildering van de uiterwaarden.
Vanaf het moment dat de groene lobby trots kond deed van de nieuwe oeververbinding heb ik mijn rustzoekende hart vast gehouden, beducht als ik ben voor luidruchtig en alles vertrappend volk in een stiltegebied waar de leeuwerik al vroeg voor nachtegaal speelt of omgekeerd.
De marsleider heeft de Ooij met recht en reden nooit in zijn vierdaagse kruisweg opgenomen.
Nee, dan die gretige groenen.
Zeker nu dat gewilde stadsstrandje aan de overkant vrijwel onbereikbaar is geworden kan Opoe Sientje haar borst nat maken en kwispelt buurman Orka in de vluchthaven alvast met de staart om het volk desgewenst te laven.
Zou die werkloos wordende groene wethouder hier voor straf geen toezicht kunnen gaan houden op een numerus fixus? Of nog beter: Kunnen we de marsleider niet smeken om het betreden van de polder officieel als verre van sexy te bestempelen?
En?
Mark Enneken
Aangifte
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 12 april 2014
Waar de functies vandaan kwamen weet ik niet. Advertenties om te solliciteren heb ik nooit gezien. Maar ineens doken ze na de laatste gemeenteraadsverkiezingen overal in het land op. Ook in Nijmegen. Ik heb het over informateurs. Met uiteenlopende functienamen als kwartiermakers, snuffelaars, padbereiders, nierenproevers, verkenners en meer van dit soort fantasierijke verzinsels. Neem Henk Beerten. Die ging op de woensdagavond van de verkiezingen als wethouder van Nijmegen naar bed en op donderdagmorgen werd hij wakker als informateur in Tiel. Dat kan hier allemaal zo maar. Ik heb me voorgenomen om me voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 wat assertiever op te stellen en meer aan de weg te timmeren. Zo’n baantje lijkt me namelijk ook wel wat.
#TweetvandeWeek024: Degradatiestress
Een bijdrage van Rosalie Thomassen, gepubliceerd op 11 april 2014Nou, dan de punten maar pakken tegen Ajax, AZ en Twente de komende weken… #NEC
— Pieter Derks (@pieterderks) April 5, 2014
Erop. Of eronder. NEC Nijmegen heeft nog maar 3 wedstrijden te gaan in de competitie van dit jaar. Degradatie naar de Eerste Divisie kan nog vermeden worden. De aartsrivaal is ineens van zuidelijke komaf. Wel geelzwart, maar verder geheel Limburgs. Het is geheel onsportief duimen geblazen dat Roda JC uiterst belabberd presteert. Want in het niet zo onvoorstelbare geval dat NEC zal verliezen van AZ (uit), Twente (thuis) en Ajax (uit), zijn we overgeleverd aan de Limburgers. Als die eenmaal wel weten te winnen, dan is het minstens 1 jaar lang over en uit met de Eredivisie wedstrijden in de Goffert.
VERLANGEN NAAR WENTELTEEFJES
Een bijdrage van Mark Enneken, gepubliceerd op 10 april 2014Hoewel het wentelteefje thuis een ongekende sensatie was, is het gastronomische niveau van het tussendoortje in Nijmegen nooit meeslepend geworden.
Goed, er was Nimweegse leverworst, Marikenbrood, een bekroond worstenbroodje van de scharrelslager en recent nog gelauwerde paastaart bij Strik, maar echt spraakmakend was het nauwelijks.
Ik bedoel: het is allemaal niet wat Den Bosch aan bollen en Arnhem aan meisjes presenteert.
Bezie de gemiddelde lunchkaart op kade, plein of markt om te beseffen dat het allemaal wat magertjes is, hoewel er natuurlijk altijd een uitzondering is waarbij New Dutch aan de Marikenstraat met de lokale bokaal gaat strijken.
Het is allemaal zo gewoon, wat overigens niets te maken heeft met de stadspartij Gewoon Nijmegen die niet aan de onderhandelingen voor een “Links Plus” college deelneemt.
En dan zijn we er weer: bij de politiek, terwijl ik het er eigenlijk niet over wilde hebben gezien de bittere nasmaak die op de verkiezingen volgde.
Een soortgelijke smaak als ik onlangs in mijn mond kreeg op een terras, onder de witte rook van het stadhuis, omdat er teveel uitgekookte rozemarijn en lokale salie in de paprikasoep verwerkt zat.
Het draait allemaal om een evenwichtige dosering van ingrediënten om recht te doen aan een gerecht waarmee de stad hoger scoort dan Delft met zijn blauw en Doesburg met zijn mosterd.
Denkend aan de verrassende hergeboorte van de Honig gaan mijn gedachten meteen uit naar de sensatie van een onbespoten tomatensoep. Zo’n romige rode soep met pittige vegaballen die lekker in de mond walst en mild nagalmt onder het verhemelte. Volgens mij hebben we dat bij de verkiezingen ook besteld, maar zonder veel schroom prutselen ze nu in een achterkamertje aan een aftreksel van Cubaanse paprika met wat restjes.
Links Plus noemen ze dat.
Alsof een gedecimeerde PvdA en Nijmeegse Fractie niet zwaar in de min zitten na de verkiezingen. Opeens verlang ik hartgrondig naar de eerlijke wentelteefjes van thuis, waar in de keuken zo’n Delfts blauw tegeltje hing met de volkswijsheid: “Soep wordt nooit zo heet gegeten als-ie wordt opgediend”.
En ?
Mark Enneken