Nu het Nijmeegse beroepsvoetbal is afgedaald naar de biercompetitie van Jupiler ben ik dorstiger dan ooit.

Daar is in deze dagen ook nauwelijks aan te ontkomen want je kunt geen terras betreden of de zaak is verpakt in feestartikelen van Oranjegezinde brouwers die uitroepen hoezeer het voetbal aan hun hart ligt hetgeen de meute gretig beaamt want de pomp stroomt in versnelling.

Mannen weten waarom, zo heet het, en omdat ik van die kant ben laat ik me meesleuren door het juichpakkende legioen dat om de hoek rond een reuzenscherm luidruchtig voor een variant op east-side in de Goffert speelt.

Dat heb ik geweten.

Nijmegen mag dan vele afwijkingen hebben, die van volstrekte voetbalgekte was me nooit zo geworden of het moet zijn geweest toen NEC lang geleden promoveerde. Daarop kan ik me nu alweer verheugen, maar het is vooralsnog louter Nederland wat de klok van de weggemoffelde Stevenstoren slaat.

Holland spreekt een woordje mee, zo galmt het over de Waal.

Zelfs de beste veldspeler die de Nijmeegse VVD tijdens de verkiezingen in de spits op kon stellen, kiest voor het nationale strijdtoneel om in het parlement als de libero te scoren op het speelveld der moestuintjes.

Intussen voel ik me hier als door een voetbal gebeten en gelijk een hamster meegezogen in een wonderlijke mengeling van Koningsdag en Knotsenburg.

Vanaf Molenstraat, Koningsplein tot Grotestraat houden blonde jongens een langgerekte polonaise en er kan geen doelpunt vallen of er barst een kakofonie los die de burgemeester er ongetwijfeld toe zal brengen om van de voetbalbond te eisen dat het aantal doelpunten voortaan beperkt moet blijven gezien de overlast die het veroorzaakt.

Nog een geluk dat het St. Anneke niet betreft want dan wordt de wedstrijd zonder twijfel voortijdig stilgelegd.

Intussen zwelgt de stad in het bier; alsof er alvast een voorschot moet worden genomen op de zomerfeesten wanneer de glazen kleiner en de prijs hoger wordt.

Het is dat ik me weleer in de kleine bieracademie (Het Pumpke) aan de Molenstraat enigermate bekwaamd heb in het nuttigen van gerstenat, want anders was ik ongetwijfeld gelijk IJslandse NEC-spelers geruisloos ten onder gegaan in alle gedruis waarin het voetbal verpakt wordt.

Ouwe jongens schuiven meters bier door, jonge meiden spelen voor sambabal en naarmate de avond vordert zie ik zelfs de nationale elf frivool over de grasmat dansen terwijl kenners mij verzekeren dat er sprake van betonvoetbal is.

Opeens zie ik die Jupilerleague helemaal zitten en overweeg ik ernstig een seizoenskaart voor NEC aan te schaffen.

Als vijfduizendste.

Mark Enneken

Omdat mensen soms net druiven zijn, blijft het kwakkelen op een kade waar de zon nauwelijks de kans krijgt om zich te spiegelen in het goud van een glas wijn.

Toch is roep om de Waalkade te laten sprankelen even hardnekkig als terecht, want als iets de stad aanzien geeft dan is het de bevallige ligging aan een rivier, alleen ligt de kade aan de verkeerde kant.

Desalniettemin staat het er doorgaans wat rommelig vol met spullen van uitbaters die veel weg hebben van de vissers die even verderop tevergeefs op steur wachten, terwijl de gemiddelde menukaart op de kade het niveau van de voorgebakken mossel zelden overstijgt.

Sinds de kaaisjouwer overbodig werd, droomt de stad van een mediterrane boulevard maar ondanks opeenvolgende ingrepen flaneert hier geen stedelijke fine fleur.

De kade is verre van frivool.

Daar is niet alleen die zon debet aan, maar ook de inrichters en stoffeerders die er zichtbaar vanuit zijn gegaan dat de handel hier ieder moment voor hoog water op de loop moet kunnen gaan.

Inpakken en wegwezen.

De kade geldt in de waterhuishouding niet voor niets als een winterbed waar de pannenkoekenboot desgewenst rondjes, met toelichting, moet kunnen trekken en dat verdraagt zich niet met meerwaardige tierelantijnen.

De vlakte oogt als een onopgemaakt bed, maar ziet, andermaal zijn er plannen de boel zodanig op te lappen dat de mens hier als vanzelf de rivier beleeft met een glas betere Rijnwijn in de hand.

Plannen genoeg, nu het geld, de zon en de bezoekers nog.

Wat te denken van een uitdagende hoogwatervrije steiger met afgeschermde zonnige zitjes, met riant zicht op de rivier, die bekroond worden door een hoekige wijnbar die met een panoramavenster verwijst naar de kranen die hier stonden in de dagen dat hier vaten gelost werden.

Een spraakmakend icoon voor de kade, dunkt me, maar helaas. De gezichtsbepalende schepping van de gevierde architect Croonen vond geen genade in de ogen van de goegemeente en kon zonder rumoer gesloopt worden.

Dat krijg je ervan als mensen net druiven zijn en in trosjes bij elkaar hogerop in de stad en in de zon gaan zitten.

Je kunt die kade opschudden wat je wilt, als het er niet speelser en warmer wordt blijft de wijn aan de zure kant.

Mark Enneken