Afgelopen maandag mocht ik de bewonersavond Hof van Holland leiden. Ruim 100 bewoners werden door Bert Velthuis aangemoedigd om eens flink te dromen hoe dit nieuwe deel van de Waalsprong er uit zou moeten gaan zien. Nou; dat was niet tegen dovemansoren gericht. Binnen een uur ontstond er een prachtige nieuwe wijk, waar iedereen zo zou willen gaan wonen. Laat de hijskranen maar doorkomen. Bert was er op het einde van de avond niet helemaal zeker van of alle dromen wel gerealiseerd kunnen worden, hoewel hij volgens eigen zeggen ’s nachts ook vaak mooie dromen heeft. Maar ja; komt hij ’s morgens uitgeslapen en wel in het Stadhuis, dan gelden er andere wetten. En dan worden dromen soms wreed verstoord.
Dit is het archief van maart 2015
Veelbelovend
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 27 maart 2015Hobbelie bobbelie
Een bijdrage van Jac. Splinter, gepubliceerd op 24 maart 2015ZOAB (zeer open asfaltbeton) heef zo zijn voordelen…. het heeft ook wat nadeeltjes… Ik zou ook nog iets kunnen zeggen over onduidelijke onderhoudsnormen en variabele herstelschema’s maar dat doe ik niet, daar zijn ambtenaren voor die daar zelfs voor betaald worden, maar daar zeg ik ook niks over. Bekijk hier de video column
Parijs aan de Waal
Een bijdrage van Valerie Bongaarts, gepubliceerd op 16 maart 2015
Omdat ik deze dagen minder buiten kom dan gewend, voelde mijn uitstapje van vandaag als de uitstapjes die ik ooit in Parijs maakte. Ik werkte er aan een theatervoorstelling over mijn leven. Voor de duidelijkheid: ik verzon dat thema zelf niet, ik werd gevraagd en zegde natuurlijk toe, gevleid als ik me voelde. Maar goed, mijn uitstapjes dus. In het tiende en elfde arrondissement. Het waren momenten van groot geluk. Lopend door Parijs. Ik liep langs antiquariaten, geurende boulangeries, café tabacs met hun eeuwige tl-verlichting, deed af en toe een boodschap in een supermarché en at wandelend het kontje van een baguette. Ik genoot van alle nieuwe indrukken, zoog op wat de grote stad me te bieden had en verzon bij willekeurige passanten de meest fantastische verhalen. Dit alles met de intentie dat ik daar hoorde.
En zo liep ik vandaag ook door Nijmegen Oost. Ik hoefde in principe niet verder dan een boodschap bij de plaatselijke supermarkt, maar in plaats van de rechte weg liep ik de omweg. Ik deed net alsof ik net deed alsof ik er hoorde en groeide per straat in mijn rol. Ik stopte bij de Antiquair op de hoek en keek voor het eerst in de etalage, keek naar de terrasjes die parallel met de krokussen tevoorschijn kwamen en liep langs de mensen die ik zogenaamd niet kende, ook niet van zien. Ik deed een boodschap bij de buurtsuper en vroeg – om mijn ervaring geloofwaardiger te maken – de rekkenvuller waar de melk stond. Bij de kassa verzon ik dat de slonzige man met de couperose wangen jarig was en dat hij vlug naar de winkel was gerend omdat er meer mensen waren gekomen dan hij had verwacht. Dat de twee pakken wijn van het merk ‘Alter Geniesser’ gevuld waren met goedkope maar prima wijn. En dat de eenzame karbonade voor ome Gerrit was die onverwachts toch bleef eten.
Op dat moment begon de baby te huilen die tot dan toe – gedurende mijn stadssafari – een perfecte bijrol had gespeeld. Gauw rekende ik af en pakte het dagelijkse verhaal van mijn eigen boodschappen in. Ik haastte me naar huis en lette nergens meer op behalve op mijn krijsende baby. Eenmaal thuis vond ik het briefje dat ik voor vertrek aan mezelf schreef. ‘GFT bak!’ Het gewone leven was weer begonnen.
