Afgelopen week werd de 2e tussenrapportage openbaar, die een verkenner heeft geschreven over de financiële perikelen tussen NEC en de gemeente. Omdat een dreigend wolkendek zorgde voor een paar uur uitstel van een geplande fietstocht met mijn vrouw heb ik die tussenrapportage op de site van de gemeente gelezen. De zon ging er niet van schijnen. Niet letterlijk en figuurlijk al helemaal niet. Toch heb ik er van gesmuld. De rapportage laat op een prachtige manier zien, dat betaald voetbal en politiek twee totaal verschillende werelden zijn. In de terminologie van de verkenner: gemeente en NEC staan indifferent ten opzichte van elkaar. Volgens van Dale: onverschillig of neutraal. Juist.
Dit is het archief van juni 2015
Indifferent
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 27 juni 2015
Helderziende
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 12 juni 2015
Vanmorgen geloofde ik mijn ogen niet toen ik de voorpagina van de Gelderlander zag. Wie werkeloos is kan op kosten van het UWV een opleiding tot helderziende volgen. Met deze cursus leert men in een glazen bol kijken, waardoor men omgeschoold wordt tot spiritueel belconsulent of gediplomeerd tarot –en engelenkaartenlegger. De cursus kost 1000 euro per persoon; het UWV betaalt de rekening en daarna heb je bijna zeker een baangarantie als gediplomeerd helderziende. Aanvankelijk dacht ik dat ik naar de rubriek De Speld in de Volkskrant zat te kijken. Maar het was echt op de voorpagina van de Gelderlander, dus moet het wel waar zijn. Wat een fantastisch land hebben we toch waarin dit allemaal mogelijk is.
Nietjes
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 6 juni 2015Vanmiddag heb ik tijdens een signeersessie van mijn boek Uitgesproken onderstaande column uitgesproken.
De Gelderlander heeft twee weken geleden veranderingen in de opmaak doorgevoerd. Ook een krant moet op gezette tijden iets aan het uiterlijk doen. Niet dat de lezers er om gevraagd hadden. Zij willen gewoon een krant met lezenswaardige zaken, die ’s morgens vooral op tijd op de mat moet liggen. Veel meer eisen hebben ze niet. Een paar dagen na de nieuwe opmaak werd door de redactie van de Gelderlander via internet de vraag gesteld wat men er van vond. Wat was met stip de grootste klacht over de verandering? De vernieuwde Gelderlander heeft geen nietjes meer, waardoor de krant te snel uit elkaar valt. Geen nietjes. Dieper kun je als krant schijnbaar niet zinken.
Pech
Een bijdrage van Vincent Cantrijn, gepubliceerd op 6 juni 2015Afgelopen donderdag heb ik tijdens de Benefietavond voor de Weekendschool onderstaande column uitgesproken.
Je zult maar als kind de pech hebben om op te groeien in een situatie waarin leuke en interessante dingen als minder belangrijk beschouwd worden. Dat je daar niet aan mag mee doen, terwijl je dat heel graag zou willen. Dan loop je een achterstand op met verschillende vaardigheden. Ik spreek uit eigen ervaring. Omdat ik op de lagere school goed kon leren mocht ik misdienaar worden. Daarnaast moest ik ook nog gaan zingen in het jongenskoor in de kerk. Nou; daar was ik mooi klaar mee. Niks geen verkennerij met spannende dingen. Zingen in het koor en braaf kijken als misdienaar. Dat had ik weer. Dat ik daardoor hele stukken Latijn nog steeds moeiteloos uit mijn hoofd kan zingen schiet niet hard op bij het oplossen van technische probleempjes tijdens trekkings in de wildernis met vrienden. Aanleren van deze vaardigheden was in mijn jeugd niet belangrijk. Dapper draag ik mijn lot als ik weer moet horen: “Dat? Dat kan Vincent niet!”
Heimwee
Een bijdrage van Valerie Bongaarts, gepubliceerd op 5 juni 2015Heimwee
Onlangs herinnerde iemand mij aan de Piersonrellen – de beruchte krakersrellen die met grof geweld de kop in werden gedrukt waardoor de Nijmeegse binnenstad een dag lang veranderde in oorlogsgebied. Hij had ze meegemaakt. Een steek van jaloezie ging door me heen en een gevoel van heimwee maakte zich van mij meester.
Als kind had ik dat al, heimwee naar dingen die geweest waren. Dat ging in eerste instantie over zaken die ik zelf meemaakte: ‘Mama weet je nog, drie weken geleden om deze tijd kwam Brechtje morgen logeren.’ Maar op den duur manifesteerde zich ook een gevoel van heimwee naar evenementen of plaatsen waar ik nooit geweest was.
Zo kreeg ik jarenlang aan het eind van de herfst buikpijn omdat ik naar Moskou terug verlangde. De stad zelf heb ik nooit bezocht. Het dichtst in de buurt kwam ik toen we via Vladivostok over Siberië naar Shanghai vlogen. En toch miste ik de Russische hoofdstad.
In diezelfde weemoed kwamen ook hele periodes voorbij: De tweede wereldoorlog, de jaren zestig, het begin van de jaren zeventig en evenementen zoals Woodstock, het David Bowie concert uit Christiane F. en dus de Nijmeegse Piersonrellen.
Daarom verhuisde ik in 1994 naar Nijmegen. In eerste instantie voor mijn studie maar toch ook een beetje voor die rellen. Een stad waar krakers en bevolking zo heftig in opstand kwamen, moest wel een super toffe stad zijn.
Tot mijn grote vreugde kwam op een dag mijn buurman annex oud-huisbezetter met een serie VHS banden over het onfortuinlijke gebeuren aanzetten. Ik sloot mij dagen op in mijn kamer, deed de gordijnen dicht en keek naar bijna 10 uur materiaal van wat, naast het abusieve bombardement in 1944, de tweede hel van Nijmegen uit de recente geschiedenis zou worden.
Ik herbeleefde het drama met het commentaar van Radio Rataplan, zag de tanks en de waterkanonnen langs verzamelplek Café de Plak rijden, de ME, de paniek, de saamhorigheid en vooral de standvastigheid. In gedachten was ik erbij. Verzette mij tegen de overname van Vrijstaat de Eenhoorn. Maar de panden werden ontruimd en afgebroken. De mensen moesten hun huizen uit. De geplande parkeergarage kwam er niet. Daarvoor in de plaats kwam er eentje een paar straten verderop.
Ironisch genoeg is diezelfde parkeergarage onlangs weer afgebroken en op de plek waar het onding stond, staat nu een flat met dure koopwoningen. Onder Plein 44 is toch een parkeergarage gekomen. Dat plan lag er al in 1981, maar er was binnen de gemeenteraad geen meerderheid voor te vinden.
Ik denk dat ik van het weekend maar eens een kaasbal ga eten bij de Plak en dan reserveer ik alvast een kaartje voor het feest. Het café bestaat in 2016 veertig jaar. Daar moet ik natuurlijk bij zijn, want als je bedenkt dat vandaag het verlangen van morgen is, dan kan het haast niet anders dan een fantastisch feest worden.
